Zgodnie z PL-4444: podejście z widocznością (Visual approach) to podejście statku powietrznego w locie IFR, w którym nie wykonuje się części lub całej procedury podejścia według wskazań przyrządów, a podejście wykonuje się z widocznością terenu.
Zezwolenie na wykonanie podejścia z widocznością może być zażądane przez załogę lub zaproponowane przez kontrolera. W tym drugim przypadku kontroler musi uzyskać akceptację załogi. Ponadto statek powietrzny w locie IFR może uzyskać zezwolenie na wykonanie podejścia z widocznością pod warunkiem, że pilot może utrzymywać kontakt wzrokowy z terenem i istnieje uzasadniona pewność, że podejście z widocznością i lądowanie mogą być wykonane.
Na tę pewność wpływa także przeprowadzona przez pilota analiza warunków meteorologicznych i/lub wiedza na ten temat z dostępnych raportów pogodowych. W praktyce zezwolenie na podejście z widocznością powinno być wydane dopiero po zameldowaniu przez pilota, że widzi lotnisko lub poprzedzający statek powietrzny. W tym drugim wypadku kontroler poinstruuje załogę aby utrzymywała własną separację za poprzedzającym statkiem powietrznym.
Tym samym pilot przejmuje odpowiedzialność za utrzymanie bezpiecznego dystansu od samolotu za którym podąża, ze szczególnym uwzględnieniem turbulencji w śladzie aerodynamicznym. Wnioskujemy więc, że podejście z widocznością nie ma określonego punktu, w którym się rozpoczyna. Możemy o nie poprosić podczas wykonywania STARa, w czasie wektorowania, czy podczas podejścia proceduralnego. Zazwyczaj przy podejściu z widocznością piloci wchodzą na 3- lub 4-milową prostą. Jeżeli nie jest to podejście z prostej, to wcześniej wykonują odcinek downwind("z wiatrem") i/lub base, budując tym samym -dostosowany do wielkości samolotu- krąg nadlotniskowy podobny to tego przy lotach VFR.
Podczas podejścia z widocznością bardzo wygodną pomocą są światła PAPI umieszczane z lewej strony pasa cztery reflektory, które pokazują nasze położenie względem ustalonej ścieżki schodzenia. Jeżeli wszystkie świecą na czerwono, to jesteśmy poniżej. Jeżeli świecą na biało, to powyżej. Na ścieżce jesteśmy, kiedy świecą się dwa białe i dwa czerwone.
Warto też zaznaczyć, że wykonywanie podejścia z widocznością nie zabrania pilotowi wspomagania się pomocami nawigacyjnymi takimi jak VOR, DME, ILS czy NDB. Ponadto, współczesne samoloty, wyposażone w systemy nawigacji obszarowej i prowadzenia poziomego, pozwalają przez komputer pokładowy "wyrysować" planowaną trasę dowolnego podejścia z widocznością. Dzięki temu załoga zyskuje aktualne informacje o pozycji na ścieżce zniżania, może też aktywować tryb LNAV/VNAV(lub podobny) oraz autopilota, który podejście wykona idealnie "po kresce".
Podejście takie jest krótsze, niż inne rodzaje podejść, co pozwala zaoszczędzić czas i paliwo, przez co piloci w prawdziwym świecie często o nie proszą.
Autor: Piotr W